Maria Callas gaf in de herfst van haar carrière masterclasses aan de Juilliard School in New York. Haar stem had aan kracht ingeboet, maar de belangstelling voor de grootste operazangeres van deze eeuw was nog steeds ongekend. Haar opvattingen over tekst en interpretatie, de noodzaak om persoonlijk te zijn, Callas pepert het haar pupillen in met humor en een boosaardig gevoel voor superioriteit.

Dit toneelstuk won meerdere prijzen, waaronder een Tony en Drama Desk Award en kreeg in Nederland unaniem lovende recensies, werd genomineerd voor de Nederlandse Toneel Publieksprijs en geselecteerd voor het Theaterfestival. Ook het publiek in het Isala Theater was laaiend enthousiast in 2011.

'Pia Douwes acteert sterk in de rol van Maria Callas, en de masterclass wordt met humor neergezet.' (★★★de Volkskrant)

'Je voelt grote emoties door kleine nuances; betekenisvol slikken, een wenkbrauw optrekken of een trillende vuist die langzaam naar haar hart beweegt.' (★★★Trouw)

'Douwes speelt Callas magistraal: haar timing, tekstbeleving en mimiek zijn van ongekende klasse.' (★★★★1/2Theaterparadijs)

'Met zijn prachtige mix van muziek, drama en humor is Master class een absolute aanrader voor iedereen die van meeslepend theater houdt.' (★★★★★ilovetheater)

Pim Muda (Ashton Brothers) en Hanneke Drenth (Dames Voor Na Vieren, Tis hier geen hotel) spelen twee hotelpiraten. Een stel dat elke nacht ergens incheckt en elke ochtend zonder te betalen weer vertrekt. Als hij ermee wil stoppen en zij niet, zorgt dit voor grote spanningen. Langzaam wordt duidelijk dat een van de twee de laatste hotelkamer niet levend zal verlaten…

De twee gerenommeerde theatermakers stappen in een moordend tempo in en uit de film. Ze trakteren u op cabaret, komedie, slapstick, goochelen en grappige sketches. En dat alles uiterst geraffineerd verpakt in een vette thriller. 

Je kan niet naar haar kijken
en mij kennen.
Je kan niet
naar haar kijken
en weten wie ik ben.

Een zoektocht naar het ontstaan en het wezen van polariteit in hechte relaties. Als twee mensen genetisch identiek zijn en tot de pubertijd als twee druppels water op elkaar lijken, dan zal hun binnenwereld ook wel gelijk zijn. Of toch niet? Hoe kan het gebeuren dat een hecht tweemans-collectief uitgroeit tot twee totaal aan elkaar tegengestelde individuen die elkaars bloed wel kunnen drinken? Nooit eerder speelden Wendell Jaspers en Lotte Dunselman in dezelfde voorstelling. In Bloedzus brengt Madeleine Matzer, die eerder met beiden heeft gewerkt, hen samen.

Een man een man is een komedie over twee mannen, een tafel en een serveerster, maar vooral over dat je de dingen niet groter moet maken dan ze zijn.

Is het erg als je je niet meer herinnert waar je het over had voordat je naar de wc ging? Nee, tenzij je Burghardt en Van Wees heet en op een avond uit eten gaat om de oude vriendschap weer op te pakken. Want dan zou je willen dat je je herinnerde waar je het over had voordat je naar de wc ging. Anders zou het zomaar kunnen dat zo’n ogenschijnlijk klein detail uitgroeit tot een avond vol wantrouwen, verbaal geweld en miscommunicatie.

De pers over de eerdere uitvoering van Een man een man:
‘Prins en Bloemen schreven een hilarisch stuk waar de verbale ballen in hoog tempo over het net vliegen.’ (Het Parool)

In Alter verbindt Dilan haar familieverhaal met haar eigen verleden, heden en toekomst. Ze zoomt in op hoe ze met haar Turkse ouders en grootouders te maken krijgt met het leven in twee werelden: het denken en voelen op twee manieren en de verwarring die dat teweegbrengt. En hoe staat zij als derde generatie migrantenvrouw tegenover het moederschap, wat wil ze doorgeven? Wat neemt ze mee en wat laat ze achter, wat is er gewonnen en wat is er verloren?

Dilan Yurdakul is vanwege haar achtergrond geboeid door de wrijving tussen vrijheid en identiteit, tussen autonomie en gemeenschap. In haar werk onderzoekt ze de menselijke staat en staan familie, patronen, migratie en wording centraal.

Zij spelen de acteurs Lies Oorthuizen en Richard Berkhove. Op het toneel weten zij elkaar tot grote hoogte te stuwen, maar buiten het podium staat een destructieve kant een grote liefde in de weg, waardoor ze elkaar uit het oog verliezen.

Als al diverse tegenspeelsters van Richard hun rol hebben teruggegeven in een gepland toneelstuk, wordt ten langen leste ex-geliefde Lies ingevlogen om de voorstelling van een voortijdige dood te redden. De chemie tussen hen werkt nog steeds, en niet alleen op het toneel. 

Doek! is een schurende komedie over echt en onecht op het toneel, in de kunst en in de liefde. Voor elke acteur een uitdaging om te spelen.

Wanneer bij Willy Borél dementie wordt vastgesteld, belandt hij in een verzorgingshuis. Zijn dagen daar zijn grauw en uitzichtloos en ver buiten de spotlights. Heel anders dan toen hij vroeger als befaamd artiest, samen met zijn vaste pianist, grote triomfen vierde... maar ook gruwelijk ten onderging. De dagen in het verzorgingshuis doen hem vluchten. Vluchten in de drank en in zijn turbulente verleden. Langzaam ontvouwt zich op inventieve wijze een complex web aan valse herinneringen, verwijten, onverwerkt verdriet, grote successen en de zoektocht naar identiteit. 

Ze probeert middels de muziek een antwoord te krijgen en te begrijpen wie zij nu echt is en wat er van je overblijft als iedereen van alles van je vindt en alles waar je voor staat in twijfel trekt. Ik volg gewoon mijn hart is een mooie, kwetsbare en moedige voorstelling vol inspirerende verhalen en een spannende ontdekkingsreis over vallen en weer opstaan.

Een bestseller in de klassieke muziek, Schuberts Winterreise, wordt uitgebeend tot op het bot en weer opnieuw opgebouwd. In de oorspronkelijke Winterreise legt de hoofdpersoon een eenzame, winterse reis af nadat zijn liefde hem verlaten heeft. Op zoek naar innerlijke rust, maar gekweld en achtervolgd door herinneringen, blijft hij vertwijfeld achter op het ijs. In Normality no more smelten moderne dans, muziektheater en klassieke muziek samen tot een nieuwe versie: een ode aan het divergente brein en een oproep tot begrip en empathie voor mensen die de wereld anders ervaren dan de grote massa.

Alle dansers, musici en acteurs spelen een personage dat is geïnspireerd op zowel persoonlijke ervaringen als wetenschappelijk onderzoek over neurodivergentie. Zij tonen hun kracht en kwetsbaarheid, omarmen hun eigen diversiteit en verlangen tegelijkertijd naar sociale integratie. Je ervaart hoe het is om in de huid te kruipen van mensen die als ‘vreemd’ worden gezien en ontdekt de unieke, veelzijdige en wonderlijke kwaliteiten van de neurodiverse mens.

Ragazze Quartet maakte van Winterreise, oorspronkelijk geschreven voor bariton en piano op een gedicht van Willhelm Müller, eerder al een versie voor bariton en strijkkwartet. In Normality no more stelt zij een veelkleurig ensemble samen met een ongebruikelijke combinatie van instrumenten en stijlen. Met countertenor, jazz-zang, strijkkwartet, elektronica, toetsen, slagwerk en doedelzak wordt de muziek van Schubert omgebogen tot een compleet nieuw, neurodivers alternatief van pulserende elektropop tot hypnotiserende strijkersglissandi en Surinaamse dansritmes.  

Na vijftig jaar werken en wonen in Nederland stapte zijn vader een paar maanden geleden op het vliegtuig naar Turkije, om daar de rest van zijn leven als koning te leven. Voor Return of the king onderzoekt Sadettin hoe het voor zijn vader is geweest om vijftig jaar te gast te zijn in Nederland, welke veranderingen er waren in al die jaren, en hoe die jaren invloed hebben op Sadettin en zijn eigen kinderen. Met een mix van humor, authenticiteit en relativering neemt Sadettin je mee op reis, zijn vader achterna.

Sadettin: ‘Mijn vader keek al heel lang uit naar zijn pensioen. Waar hij ook naar uitkeek was zijn verhuizing naar Turkije, een droom die hij pas de laatste paar jaren had. Toen hij me daar voor het eerst over vertelde, kon ik mijn oren niet geloven. Vroeger was mijn vader daar niet mee bezig, zijn toekomst en daarmee die van onze hele familie, lag in Nederland. Waarom is hij daar op teruggekomen? En waarom zit zijn vertrek mij zo dwars?’

En dus gaat Remko Vrijdag nu solo. Halleluja! Vanuit de zeer nabije toekomst doet hij verslag van de wereld na de grote kladderadatsch. De mensheid is geheel uitgestorven en Remko is op de een of andere manier de enige overlevende. Hoe leuk is dat? Mwah, wisselt nogal, weet hij inmiddels uit eigen ervaring. Er valt in elk geval veel te vertellen over het einde van de wereld as we know it, dat is het goede nieuws. Dat er geen publiek meer over is, is jammer, maar aan de andere kant: hoe solo wil je het hebben?      

Vrijdag doemsdag is een postapocalyptische tragikomedie, een dystopische onemanshow voor volwassenen die tegen het donker kunnen, een einde-der-tijden-conference waarin Remko met sardonisch genoegen vertelt, grapt en zingt over hoe we het met z’n allen zo ver hebben laten komen, en waarin al zijn talenten vrijuit hun gang kunnen gaan: imitaties, zang, komedie, drama. Iets wat zich razendsnel heen en weer beweegt tussen cabaret, toneel en kleinkunst. Ambitieus, diep, retegrappig en zijn meest persoonlijke programma tot nu toe.

Als schrijfster Roxane van Iperen samen met haar gezin een oude villa in de bossen van Naarden betrekt, weet ze niets van de geheime geschiedenis van dit huis. Pas tijdens de verbouwing ontdekt ze intrigerende sporen uit het verleden. Onder de houten vloeren en achter wandpanelen vindt Van Iperen schuilplaatsen en verzetskrantjes. Van Iperen begint aan een jarenlange zoektocht om een reconstructie te kunnen maken van die periode. Zo ontdekt ze dat op het dieptepunt van de oorlog ’t Hooge Nest, dankzij twee Joodse zussen, een van de grootste onderduikadressen van Nederland is. Een veilige haven voor vele onderduikers, een doorvoerroute voor het verzet en een plek waar de cultuur rijkelijk bloeit.

Gebaseerd op de gelijknamige bestseller die Roxane van Iperen schreef over dit waargebeurde verhaal. Van de makers van Nu ik je zie en Sonny Boy.

Na een zware periode betrekken Eva en Peter zonder veel enthousiasme hun pas opgeleverde villa in een nieuwbouwwijk. Tijdens een buurtborrel leren ze hun nieuwe buren kennen: het vrijgevochten stel Steef en Rebecca. Beide echtparen lijken het perfecte leven en een gelukkig huwelijk te hebben, maar schijn bedriegt. Er ontstaan intriges, liefdesaffaires en de spanningen tussen de personages lopen hoog op. Geheimen worden onthuld en de levens van de personages raken steeds meer verstrengeld. Totdat ze erachter komen dat er geen weg terug meer is...

Live op televisie. De Rode Hoed vol publiek. De openingstune klinkt. Sonja is gestart. Onverschrokken kruist ze vanavond de degens met de criticus die haar al jaren neersabelt in de krant. Aan de talkshowtafel durft ze altijd alles te vragen, ook aan deze gast die nodig op z’n nummer gezet moet worden. Maar thuis aan de keukentafel krijgt Sonja de wezenlijke vragen aan haar moeder niet gesteld. Spreken over het gruwelijke lot van haar Joodse vader in de oorlog lijkt onmogelijk.

Sonja is een pleidooi voor het stellen van vragen. Een ode aan het gesprek. Onverbiddelijk, onverschrokken. Sonja Barend!

Geesje en Adam vieren hun zeventigjarig huwelijk – hoera! hoera! – en als ze het feestzaaltje binnen lopen, lijkt het alsof ze in een tijdmachine stappen. Gezichten van vroeger roepen vergeten herinneringen op en al gauw dwaalt u met hen door een caleidoscopisch labyrint van belangrijke en onbelangrijke gebeurtenissen uit hun bewogen leven. De eerste bange kus, onhandige seks, de roze wolk, kraamtranen, overspel, autoloze zondag, flower power, Ban-De-Bom, goedmaakseks, pubers, het lege nest syndroom, nieuwe heup, stiekeme Alzheimer... enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.

Als in een koortsdroom komen hoogte- en dieptepunten nog één keer langs en roepen ze bij Geesje en Adam de vraag op of hun relatie hun wel het geluk heeft gebracht waar ze als jonge mensen zo naar hunkerden. Of was een andere keuze, toen, beter geweest?

Michel Sluysmans regisseert een topcast met o.a. Malou Gorter, Wendell Jaspers en Quiah Shilue voor deze zwarte komedie waarin mensen wanhopig strijden voor hun baan en bestaan in een wereld die draait om geld.

Op het makelaarskantoor BV Vastgoed worden de medewerkers door de directie onderworpen aan een verkoopwedstrijd. De twee beste verkopers krijgen een bonus, de rest wordt ontslagen. Dit zorgt ervoor dat een strijd ontstaat waarin alleen de sterkste overleeft. In scherpe, geestige dialogen schetst Mamet een wanhopige arena van mensen die worden gedwongen winnaars te zijn ten koste van verliezers. Het toneelstuk werd bekroond met de Pulitzer Prize en ontving lovende recensies. 

Trompettist in Auschwitz is een verhaal van overleven. Een verhaal van je vastklampen aan het kleinste sprankje schoonheid in een verder compleet duistere wereld. Een verhaal over een van de zwartste bladzijden uit onze wereldgeschiedenis. Een verhaal dat aantoont hoe belangrijk het is dat we het blijven vertellen. Dat we blijven herdenken. Dat we nooit vergeten.

Lex van Weren wordt geboren in 1920 en groeit op in Amsterdam. Het spelen op de trompet leert hij zichzelf aan. Als in de Tweede Wereldoorlog het hele gezin Van Weren wordt opgepakt en op transport wordt gezet naar vernietigingskamp Auschwitz, is het juist de trompet die hem het leven redt. Als enige van het gezin weet hij, als lid van het kamporkest, de verschrikkelijke tijd in het kamp te overleven als gevangene 16848. In 1980 haalde schrijver Dick Walda hem, na jaren van zwijgen, over om zijn verhaal te vertellen. Dat schokkende en emotionele relaas vormt het hart van deze intieme productie.

‘Intieme scènes maken indruk’ (★★★★NRC)

‘Schrijnende nachtmerrie die binnenkomt’ (★★★★Dagblad van het Noorden)

‘Dit stuk werkt in al zijn ingetogen eenvoud’ (★★★★Musicalworld)

‘Het spel is ijzersterk’ (★★★★Musicalsites)

Voor slechts € 3,50 krijgt u informatie over de totstandkoming van een stuk, de makers en andere achtergrondinformatie. U dient een inleiding altijd apart te reserveren.

Deze inleiding hoort bij het toneelstuk De Verleiders: Bureau Buitenschot.

Een wildgroei aan organisatie-, advies- en strategieconsultancies heeft bestuurlijk Nederland lamgeslagen en de democratie uitgehold. Consultants dumpen vuistdikke rapporten op de bureaus in Den Haag, terwijl gedupeerden met niets achterblijven. Want waarom zou je met belastinggeld een bevolkingteisterend schandaal verhelpen, als je ook KPMG en McKinsey open deuren kan laten intrappen?

Ondertussen is er een immer groeiende groep burgers die zich door deze praktijken steeds machtelozer en ongezien voelt. Ze kunnen geen woning krijgen, worden voor fraudeur uitgemaakt en hebben nauwelijks toekomstperspectief.

Dit onrecht is niet langer houdbaar. Wat te doen? De Verleiders geven een avond lang ongevraagd en ongezouten advies. En dat voor een bescheiden uurtarief. Een kwaadmakende messcherpe satire over het bestuurlijke gezwel dat onze samenleving al twintig jaar overwoekert: het extern advies. 

Anton de Kom: vrijheidsstrijder en verzetsheld. De geboren Surinamer streed tegen koloniaal Nederland. En toen hij verbannen werd naar Nederland, streed hij tegen nazi-Duitsland. Dat moest hij met de dood bekopen.

Hoe verloopt het leven van zijn enige dochter, Judith de Kom (gespeeld door Urmie Plein, Colombina-winnares voor Ik zeg toch sorry)? Als haar vader wordt opgepakt in 1944 is zij dertien jaar. Van haar moeder leert ze de kunst van eindeloos wachten op de terugkeer van haar vader. Vijftien jaar na de oorlog wordt zijn lichaam gevonden in een massagraf in Sandbostel. Ze herleest het vers dat hij in 1940 in haar poëziealbum schreef en herinnert zich dat ze er toen niets van begreep. Nu is dit gedicht het startpunt voor een levenslange zoektocht naar de man die haar vader was. Ze praat over haar eigen herinneringen die vervlochten zijn geraakt met herinneringen van anderen.

Van alle onzekerheden in het leven kun je er van één zeker zijn: we hebben allemaal een moeder. Zij heeft je negen maanden gedragen en verdroeg de pijn om je geboren te laten worden. Zij is jouw voorbeeld. Of juist precies het tegengestelde van wat je wil zijn. En toch sijpelt zij telkens ergens door in je eigen gedrag.

Iedereen heeft een moeder, maar iedereen gaat hier anders mee om. In Ons moeder gaan Evrim en Sabine op zoek naar de moederrol in verschillende culturen. Welke slaapliedjes werden er gezongen? Hoe werd er gepraat over liefde? Hoe strafte moeder? Wat was haar lievelingsrecept? En haar diepste droevige geheim? Uiteindelijk komen de twee er (weer) achter dat ze niets zijn zonder ze.